Η ομοιοπαθητική είναι μία εναλλακτική θεραπεία η οποία στηρίζεται στο σε τρεις κώνος της ανθρώπινης ύπαρξης αντιμετωπίζει το ανθρωπίνων σφαιρικά λειτουργώντας ως ενιαίο σύνολο. Είναι μία θεραπεία χωρίς καθόλου παρενέργειες οπότε είναι κατάλληλη για βρέφη παιδιά έγκυες ακόμη και για τις πιο ευαίσθητες περιπτώσεις ασθενών. Η ομοιοπαθητική έρχεται να καλύψει το κενό της κλασικής ιατρικής Διότι αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σφαιρικά ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από σώμα υπάρχει το σωματικό επίπεδο το συγκινησιακό επίπεδο και το διανοητικό επίπεδο. Αυτά θεωρούνται τα τρία επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Από την αρχαία Ελλάδα τον τέταρτο πέμπτο και τρίτο αιώνα προ Χριστού οι πρόγονοι μας είχαν φτάσει σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο θεραπευτικής αντιμετώπισης των ασθενειών ο ίδιος ο Ιπποκράτης είχε εντοπίσει ότι πολλές αιτίες που προκαλούν ασθένεια οφείλονται σε πρόβλημα που εντοπίζεται στο Ψυχικό – συγκινησιακό επίπεδο Η στο διανοητικό – πνευματικό επίπεδο. Ο άνθρωπος που Ιπποκράτη για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας καταγράφεται ότι δεν αποτελείται μόνο από σώμα αλλά από πνεύμα και ψυχή. Στην σύγχρονη η θεραπευτική αν πάσχει το ήπαρ ο κλασικός γιατρός θα δώσει κάτι για το ήπαρ αν τρέχει σε εισαγωγικά η μύτη θα δώσουμε κάποιο φάρμακο για τη μύτη η γνώση είναι τυχαία αντί να βασίζεται σε νόμους και αρχές που να επαληθεύονται συστηματικά από την παρατήρηση του ανθρώπινου όντος. Όμως ο άνθρωπος λειτουργεί σαν ολότητα και όχι μόνο στο μοριακό ή το οργανικό επίπεδο 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πάμπολλών ασθενών που έχουν τύχει να περάσουν από το φαρμακείο μας είναι ότι εμφανίζουν κάποιο σωματικό σύμπτωμα κάποιο πρόβλημα υγείας δηλαδή το οποίο όμως η βαθύτερη αιτία του βρίσκεται σε κάποια ψυχολογική κάποια νοητική ανάγκη. Εδώ Αξίζει να αναφερθεί ένα παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση ένας ασθενής όποιος έρχεται στο φαρμακείο με πόνο πολύ μεγάλο στο στομάχι με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση συμπτώματα καούρας και έντονη δυσπεψία, εμφάνισε αυτά τα συμπτώματα μετά την αλλαγή στην εργασία του και συγκεκριμένα μετά την απόλυση του. Εδώ λοιπόν η κλασική Ιατρική θα έδινε κάποιο αντιόξινο ή κάποιο άλλο φάρμακο που αντιμετωπίζει την γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση όπως η ομεπραζόλη. Η ομοιοπαθητική θα εντοπίσει ότι ο ασθενής αυτός αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα στο στομάχι του από τη στιγμή της απόλυσης του και μετά άρα οφείλεται σε κάποιο άλλο βαθύτερο ψυχολογικό αίτιο. Αυτό ακριβώς το κενό έρχεται να καλύψει η ομοιοπαθητική.